‘‘Kan bağı değil, can bağı’’

Kıymetli manevi ailem, Seval ablam, Ali abim, Aliş’im, Serdal’ım, Mustafa amcam, Elif teyzem; bugün tam bir yıl geçti depremin üzerinden. Anlatılması imkânsız acıyı yaşadınız, çok şükür hepiniz hayattasınız. Ben sizleri daha çocukken tanıdım. Sizlerden kardeşlik adına, dostluk adına, insanlık adına öyle güzel şeyler öğrendim ki, bugün beni ve ailemi yeniden bağrınıza bastığınız için size sonsuz teşekkür ediyorum ve inandığım Rabbime şükürler ediyorum. Elif teyzemin dediği gibi, ‘‘Kan bağı değil, can bağı’’ sizler benimle can bağı kurdunuz. Hızır sizi her daim korusun.

Deprem oldu ve ben size vefasızlık ettim. O dönemde yaşadığım sağlık sorunlarımdan dolayı size direkt ulaşamadım, daha sonra da yüzüm tutmadı, utandım, sıkıldım, çekindim. Sonra bir gün kendi kendime dedim ki, ‘‘Yahu sana can bağı kurmayı öğreten bu insanlar seni anlar, belki seni affeder. Sen bir dök içini.’’ Öyle de oldu. Seval ablama içimi döktüm ve onun bana her kullandığında ‘‘Kardeş’’ cümlesini duyunca göz yaşlarım sel olup aktı.

Çok şükür bugün can canayız, yan yana olamasak da canlar bir. Beni ve ailemi kabul ettiniz, sofranızdaki ekmeği bölüştünüz. Her şeyden öte bana öyle içten ‘‘Kardeş’’ dediniz ki, artık dünya yansa umurumda değil. Hak’tan dileğimdir, siz her daim hep var olun. Siz benim ‘‘Kan bağım olmayan, ancak can bağımı kurduğum manevi ailemsiniz.